အပိုုင္း(၁)
ဘဝ၏အနက္အဓိပၸါယ္ကိုု အမ်ိဳးမ်ိဳးဖြင္႔ဆိုုၾကသည္၊ မိမိ၏ဘဝသည္ “မုုန္႔”တစ္ခုုဟုု ဖြင္႔ဆိုုပါလွ်င္ မိမိသည္ ကံေကာင္းျခင္းတိုု႔ျဖင္႔ အစာသြပ္ထားသည္႔ ဟန္ဘာဂါ မဟုုတ္၊ ဆီပူတိုု႔ျဖင္႔ အထက္ႏွင္႔ ေအာက္ကိုု အျပန္ျပန္အလွန္လွန္အေၾကာ္ခံရမွ စားပြဲေပၚေရာက္ရသည္႔ ဘယာေၾကာ္မွ်သာျဖစ္သည္၊ ဘဝဟူသည္ “ေလွ”တစ္စီးႏွင္႔တူသည္၊ “သင္က ပဲ႔ကိုုင္ရွင္၊ သင္သြားခ်င္သည္႔ေနရာေရာက္ေအာင္ သင္သည္သာ ေလွာ္ခတ္ရမည္” “ဟုု အခ်ိဳ ႔က ဆိုုၾက၏၊ ထိုုသိုု႔ ဘဝသည္“ေလွ”ဟုု ဆိုုလွ်င္ မိမိသည္ သြားရမည္႔ေနရာ မေရရာေသာေၾကာင္႔ အပင္ပန္းခံေလွာ္ခတ္မေနပဲ ေလွထဲတြင္ ေလွာ္တက္ကိုု ေခါင္းအံုုးၿပီး အိပ္ေနသူျဖစ္သည္၊ ( အက်ိဳးဆက္ကား မပင္ပန္းပါ၊ အိပ္ေရးဝပါသည္) အခ်ိဳ႕ကလည္း ဘဝဟူသည္ “ဇာတ္ခံုု”၊ ထိုုသိုု႔ဆိုုလွ်င္ မိမိ၏ဇာတ္ခံုုသည္ ခ်ိဳခ်ဥ္ေပးၿပီးၾကည္႔ခိုုင္းထားရသည္႔ ကေလးအနည္းငယ္သာ လာၾကည္႔သည္႔ ဇာတ္ခံုုတစ္ခံုုသာျဖစ္လိမ္႔မည္၊ ပရိတ္သတ္အျပည္႔ရွိသည္႔ ဇာတ္ခံုု မဟုုတ္၊ ( အက်ိဳးဆက္ကား ပရိတ္သတ္၏ ဒုုကၡမရွိပါ)၊
အမရပူရၿမိဳ ႔၊ မဟာဂႏၶာရံုုေက်ာင္းတိုုက္ဟူသည္ ပညာလိုုလာသူမ်ားအတြက္ နတ္ေရကန္ၾကီးတစ္ခုု ပင္ျဖစ္သည္၊ သိုု႔ေသာ္ မိမိကား ေရေၾကာက္ေသာေၾကာင္႔ မဆင္းမိပါ၊ ထိုု႔ေၾကာင္႔ မိမိဘဝသည္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ္လည္း ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ ျပည္႔စံုုျခင္း၊ ယံုုၾကည္မႈရွိျခင္းႏွင္႔ တျဖည္းျဖည္းေဝး လာခဲ႔သည္၊ “ထမင္းဆီဆန္း ေရႊလင္ပန္း၊ ဆန္ဖြတ္သည္႔အဖိုုးအိုု” ကဲသိုု႔ ကေလးအငိုုတိပ္ေစမည္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ကေလးမွ်သာ မိမိအထံတြင္ ရွိေနေတာ႔သည္။
အိပ္မက္ေၾကာင္႔ ပန္းတိုုင္ေပၚ
စာမေတာ္၊ ေငြေၾကးမျပည္႔စံုုပဲ ႏိုုင္ငံျခားကိုု ပညာသင္ထြက္ဖိုု႔ဆိုုသည္မွာ ရူးသြပ္မႈတစ္ခုုပင္ျဖစ္သည္၊ ထိုုေၾကာင္႔ ႏိုုင္ငံျခားတြင္ ပညာသင္ရန္ စိတ္ကူးလဲ မရွိပါ၊ ဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုုေသာ္ မိမိႏွင္႔ သိပ္အလွမ္း ကြာေနေသာေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ ေငြေရးေၾကးေရးမွာ ရဟန္းအမတိုု႔မွ ေထာက္္ပ႔ံလွဴဒါန္းေသာ္လည္း လိုုအပ္သည္႔ အသံုုးအျပင္ မလိုုအပ္သည္႔ အသံုုးတိုု႔ေၾကာင္႔ မိမိလက္ထဲတြင္ တစ္ႏွစ္တြင္ ၁၀-လ ေလာက္က ေငြမရွိသည္သာမ်ားသည္၊ ရဟန္းငယ္မ်ားကိုု သနွား၍ ေငြေခ်းေပးေသာ ဘုုန္းၾကီးတစ္ပါး ထံတြင္ ဗီဒီယိုုၾကည္႔ရန္ (ေက်ာင္းတိုုက္က ခြင္႔မျပဳေသာ္လည္း ဝါသနာပါေသာေၾကာင္႔ ညတိုုင္း နီးပါးခိုုးၾကည္႔သည္) ေခ်းထားေသာ အေၾကြးသည္ပင္ မနဲလွ၊ တစ္ေနရာမွရလွ်င္ အေၾကြး ဆပ္လိုုက္ရ ေသာေၾကာင္႔ တစ္ျပားမွ မသံုုးလိုုက္သည္႔အခါလည္း မနည္းေပ။
ေျပာလက္စႏွင္႔ဆက္ေျပာရလွ်င္ တေန႔တြင္ မိမိတိုု႔အဖြဲ႕ ႏွင္႔ရင္းႏွီးေသာ ဒကာၾကီးႏွင္႔ သူ႔တူေတာ္ ေမာင္တိုု႔ မိမိတိုု႔ေက်ာင္းတိုုက္သိုု႔ ကံဆိုုးစြာျဖင္႔ ေရာက္ရွိလာသည္၊ ထိုုအခ်ိန္တြင္ မိမိတိုု႔တစ္ဖြဲ႕လံုုးတြင္ ေငြေရးေၾကးေရးျပတ္လပ္ေနခ်ိန္လည္းျဖစ္သည္၊ အျခားသူတိုု႔ထံတြင္ ေငြေခ်းၾကည္႔ေသာ္လည္း သူတိုု႔တြင္ လည္း အဆင္မေျပၾက။
သိုု႔အတြက္ေၾကာင္႔ ဧည္႔သည္တိုု႔ကိုု ဘာမွေကြ်းစရာ မရွိေသာေၾကာင္႔ ဘာမွမေကြ်းပဲ ပစ္ထား လိုုက္ သည္၊ ဧည္႔သည္တိုု႔မွာလည္း ဗိုုက္ဆာေသာေၾကာင္႔ ထိုုင္လိုုက္၊ ထလိုုက္၊ ေရအိုုးစင္တြင္ ေရေသာက္ လိုုက္၊ ျပန္အိပ္လိုုက္လုုပ္ေနသည္ကိုု စိတ္မေကာင္းစြာျဖင႔္ပင္ ထုုိင္ၾကည္႔ေနခဲ႔ရပါသည္၊ ထိုုျမင္ကြင္း ကေလးကိုု ယခုုအခ်ိန္အထိ မေမ႔ႏိုုင္ပါ။ ဤအျဖစ္အပ်က္မွာ မိမိ၏ ၾကြယ္ဝမႈအေျခအေနပင္ ျဖစ္သည္၊ ထိုုအေျခအေနႏွင္႔ ႏိုုင္ငံျခားပညာသင္ထြက္ရန္ မည္သိုု႔ျဖစ္ႏိုုင္ပါမည္နည္း။
သိုု႔ေသာ္ ဘဝဆိုုသည္မွာ ပံုုေသသြားေနသည္ေတာ႔မဟုုတ္ပါ၊ ေျပာင္းလဲဖိုု႔ရာအတြက္ အေျခအေနတိုု႔ ေပၚေပါက္လာတတ္ပါသည္၊ အေျခအေနေပၚေပါက္လာသည္ဟုုဆိုုလိုုက္ေသာေၾကာင္႔ ေငြေရးေၾကး ေရးျပည္႔စံုုသူက ေထာက္ပံ႕တာျဖစ္လိမ္႔မည္ဟုု အထင္တၾကီးမေတြးလိုုက္ပါႏွင္႔၊ ဆြမ္းဝေအာင္စားေန သည္ကပင္ မိမိအတြက္ ကံေကာင္းေနလွပါၿပီ။
မိမိဘဝကိုုေျပာင္းလဲေစမည္႔အရာမွာ မိမိ၏အိပ္မက္ပင္ျဖစ္သည္၊ ၂၀၀၂ ခုုႏွစ္ အလယ္ပိုုင္းေလာက္ျဖစ္ မည္ထင္သည္၊ မဆီမဆိုုင္ အိပ္မက္တစ္ခုုမက္သည္၊ ထိုုအိပ္မက္ထဲတြင္ “မိမိသည္ ႏိုုင္ငံျခားတကၠသိုုလ္တစ္ခုုတြင္ (မည္သည္႔ႏိုုင္ငံဟုု အိပ္မက္တြင္ မပါ) တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ ေနသည္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဘတ္စကက္ေဘာလ္ ကစားေနသည္ကိုု ေဘးထိုုင္ခံုုမွ မိမိက ထိုုင္ၿပီးၾကည္႔ ေနသည္၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက အတူကစားဖိုု႔အတင္းေခၚေနေသာ္လည္း မိမိက သကၤန္းၾကီး ဖိုုးရိုုးဖားယား ႏွင္႔မိွဳ႕ ဝင္မေဆာ႔ျဖစ္ပါ”၊ အိပ္မက္မွာ ထိုုမွ်သာျဖစ္သည္၊ ၾကာျမင္႔ခ်ိန္ ၂-မိနစ္ခန္႔ သာျဖစ္သည္။
အိပ္ယာမွႏိုုးသည္႔အခါ ႏိုုင္ငံျခားတြင္ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသာမဟုုတ္ေတာ႔ပါ၊ စာေမးပြဲတဘုုန္းဘုုန္းက် ေသာ ေၾကြးၿမီးသိပ္မျပတ္သည္႔ ရဟန္းတစ္ပါးျဖစ္ေနသည္၊ သိုု႔ေသာ္ ထိုုအိပ္မက္ကေလးကိုု သေဘာ က်သည္၊ ပိုုက္ဆံျဖင္႔ဝယ္လိုု႔ရလွ်င္ ေငြေခ်းၿပီး ထပ္ဝယ္ျဖစ္ေလာက္သည္၊ ထိုုအိပ္မက္ေၾကာင္႔ ေပ်ာ္သြားသည္၊မိမိ၏ အေပ်ာ္သည္ တစ္မနက္မဟုုတ္ပါ၊ တစ္ရက္မဟုုတ္ပါ၊ တစ္လမဟုုုုတ္ပါ၊ တစ္ႏွစ္မဟုုတ္ပါ၊ “ ငါက အိပ္မက္ထဲမွာ တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားၾကီး” ဟုု ေတြးလိုုက္တိုုင္း ေပ်ာ္သည္၊ ေပ်ာ္ေသာေၾကာင္႔ ရင္းနီးသည္႔သူမ်ားကိုုလည္း ေျပာမိသည္၊ ႏွုုတ္မွ ဘာမွမွတ္ခ်က္မေပးၾကပါ၊ သိုု႔ေသာ္ စိတ္ထဲမွ “ဒီဦးဇင္းေတာ႔ ေပါက္သြားၿပီ”ဟုုမ်ား ေတြးၾကေလမလားမသိ။
ထိုုအိမ္မက္ေလးေၾကာင္႔ စာနဲနဲက်က္ျဖစ္လာသည္၊ အိပ္ခ်ိန္ႏွင္႔လၻက္ရည္ဆိုုင္ထိုုင္ခ်ိန္တိုု႔မွ အခ်ိန္ကိုု ႏွေမ်ာေတာေတာႏွင္႔ စာၾကည္႔ဖိုု႔ရာ ဖဲ႔ေပးခဲ႔သည္၊ သိုု႔အတြက္ေၾကာင္႔ ၂၀၀၃ ခုုႏွစ္တြင္ “အေနာက္တိုုင္းမွ ဗုုဒၶဝါဒဆိုုင္ရာအေမးအေျဖမ်ား” ဘာသာျပန္စာအုုပ္တစ္အုုပ္ ထုုတ္ေဝခဲ႔သည္၊ ခဏအတြင္းမွာပင္ ထိုုစာအုုပ္ကေလးေရာင္းကုုန္သြားခဲ႔သည္၊ ဒုုတိယအၾကိမ္ ထပ္မံထုုတ္ေဝခဲ႔သည္၊ အခ်ိန္တအား ၾကီးေတာ႔ မၾကာလိုုက္ပါ၊ ဒုုတိယအၾကိမ္ စာအုုပ္လဲ ကုုန္သြားပါသည္၊ “ဘယ္ဆိုုးလိုု႔လဲ ….ေတာ္သားပဲ”စသည္ျဖင္႔ မိမိဘဝႏွင္႔ရန္ျဖစ္ထားသလိုု မိမိမၾကားဘူးေသးေသာ စကားလံုုးမ်ား မိမိၾကားခဲ႔ရသည္၊ ထိုု႔ေၾကာင္႔ စာၾကည္႔ခ်ိန္ေလးကိုု ပိုုၿပီးေပးျဖစ္ခဲ႔သည္။
စာအုုပ္ ဒုုတိယအၾကိမ္ရိုုက္ႏွိပ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ စာအုုပ္ဆိုုင္မွ ေငြရွင္းသည္႔အခါ မိမိလက္ထဲတြင္ ေငြေၾကး အနည္းငယ္ရွိလာသည္၊ ႏိုုင္ငံျခားတြင္ ေက်ာင္းတက္ခ်င္သည္႔မိမိအတြက္ ေဒၚလာလိုုအပ္ေလသည္၊ ထိုုအခါ ေက်ာင္းတိုုက္ထဲတြင္ ထမင္းေတာင္းသည္႔ကေလးမ်ား(ႏိုုင္ငံျခားသားေပးေသာေၾကာင္႔ ေဒၚလာရွိတတ္သည္)ႏွင္႔ ဦးပိန္တံတားတြင္ ေက်ာက္ပုုတီးစ သည္လက္ေဆာင္ပစၥည္းတိုု႔ေရာင္းေသာ ကေလးမ်ားထံမွ ေဒၚလာ ၁-ေဒၚလာတန္းမ်ား ကိုု ဝယ္စုုသည္၊ မိမိမွာ မသိမသာ ေဒၚလာကိုုင္ လူတန္းစားထဲတြင္ ေရာက္ရွိေနေလၿပီ၊ သိုု႔ေသာ္ ပိုုက္ဆံမရွိေသာေၾကာင္႔ ေဒၚလာတစ္က်ပ္ႏွစ္ က်ပ္လာေရာင္းေသာ ကေလးမ်ားကိုု ျပန္လႊတ္ လိုုက္ရ သည္႔အခါလည္း မနဲေပ။
သိုု႔ႏွင္႔ ၂၀၀၆ သိုု႔ေရာက္သည္႔အခါ မိမိလက္ထဲတြင္ ေဒၚလာ (၃၀၀)ခန္႔ စုုမိၿပီး က်န္သည္႔ ေငြကိုု မိဘထံမွအလွဴခံၿပီး ေဒၚလာ ၁၂၀၀ ခန္႔ရွိေသာအခါ သီရိလကၤာတြင္ တကၠသိုုလ္တက္ရန္ ျပင္ဆင္ေလၿပီ၊ ေဒၚလာ ၁၂၀၀ မွာ ေလယာဥ္စရိ္တ္ႏွင္႔ တကၠသိုုလ္တတ္ရန္တစ္ႏွစ္စာအတြက္သာ ေလာက္သည္၊ ေနစရိတ္ႏွင္႔စားစရိတ္ပါထည္႔ တြက္လွ်င္ မေလာက္ပါ၊ မေလာက္သည္႔အတြက္ စိတ္ရွဳပ္ခံၿပီး ထည္႔တြက္မေနေတာ႔ပါ၊ ေက်ာင္းတက္ေနရင္း မေလာက္သည္႔အတြက္ “ဓါးျပျဖစ္လွ်င္လည္း တုုိက္မည္၊ သူေတာင္းစားျဖစ္ ျဖစ္မည္ဆိုုလွ်င္လည္း ေတာင္းမည္”ဟူေသာ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ျဖင္႔ ပတ္စ္ပိုု႔လုုပ္ၿပီးသီရိလကၤာသိုု႔ တကၠသိုုလ္တက္ရန္ ထြက္လာခဲ႔သည္၊ ရန္ကုုန္ေရာက္ သည္႔အခါ မိမိအေျခအေနကိုု သိေသာ ရဟန္းမယ္ ေတာ္မိသားစုုမွ ေဒၚလာ ၁၀၀၀ လွဴေသာေၾကာင္႔ လူတန္းေစ႔သူတန္ေစ႔ ေက်ာင္းသြားတက္ႏိုုင္ ေလသည္။
အိ္ပ္မက္ကေလးေၾကာင္႔ အိပ္မက္ထဲက တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသားမွ တကယ္တကၠသိုုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ႔သည္၊ ကိုုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကိုု တစိုုက္မတ္မတ္လုုပ္ရင္း ျဖစ္ႏိုုင္ေျခ ရွိသည္႔အခြင္႔အေရးမ်ား ကိုုလည္း တၿပိဳင္နက္စုုစည္းခဲ႔ပါ၊ တေန႔ေတာ႔သင္႔အိပ္မက္ အေကာင္ထည္ေပၚလာပါလိမ္႔မည္။
